آبادان خبر _ حمله اخیر رژیم صهیونیستی به خاک قطر را نمی‌توان صرفاً یک اقدام نظامی دانست؛ این رخداد نشان‌دهنده یک خطای محاسباتی جدی در سیاست منطقه‌ای است. در حالی که حماس درگیر روند مذاکره بود و قطر نیز با اعتماد به این مسیر، نقش تسهیل‌گر گفت‌وگوها را بر عهده داشت، ناگهان هدف حمله قرار گرفت.
این تحول بار دیگر ثابت کرد که اتکا به میز مذاکره، به‌ویژه وقتی طرف اصلی آن آمریکا باشد، امنیت‌آفرین نیست. تجربه‌های گذشته نشان داده‌اند که واشنگتن هرگز در مقام یک میانجی بی‌طرف عمل نکرده و همواره منافع رژیم صهیونیستی را در اولویت قرار داده است. چراغ سبز آمریکا به این حمله، نشان می‌دهد که حتی در بحبوحه گفت‌وگوها، منطق قدرت در تصمیم‌گیری‌های آنان بر هر تعهد دیپلماتیک مقدم است.
اشتباه اصلی، اعتماد به وعده‌هایی است که بارها در میدان عمل نقض شده‌اند. آمریکا مذاکره را ابزاری برای مدیریت بحران به سود خود و متحدانش می‌داند، نه راهی برای دستیابی به صلح پایدار. بنابراین، دل بستن به چنین روندی، نه تنها مانع تجاوز و بحران نمی‌شود، بلکه بستر مشروعیت‌بخش به همان اقداماتی است که امنیت کشورها را هدف قرار می‌دهد.
قطر در این مسیر، نمونه‌ای روشن از تکرار همین خطای راهبردی بود. ظرفیت‌های دیپلماتیک این کشور می‌توانست در خدمت تقویت بازدارندگی منطقه‌ای قرار گیرد، اما اعتماد به آمریکا و پذیرش نقش آن به‌عنوان ضامن توافق، نتیجه‌ای جز افزایش آسیب‌پذیری نداشت.
پیام حمله اخیر روشن است: امنیت در منطقه نه از مسیر وعده‌های آمریکا و نه از پشت میز مذاکره با رژیمی که بقای خود را در خشونت می‌بیند، به دست نمی‌آید. راه واقعی، بازاندیشی در سیاست منطقه‌ای و اتکا به توان و اجماع درون‌منطقه‌ای است؛ چراکه تجربه بار دیگر نشان داد دل خوش کردن به مذاکره با آمریکا چیزی جز تکرار چرخه شکست نیست.
